Pałac Karskich we Włostowie to neorenesansowy pałac wzniesiony w latach 1854–1860 na prośbę Stanisława Karskiego. Zaprojektował go Henryk Marcoński. Wokół roztaczał się park mający powierzchnię około 10 hektarów.

W samym pałacu znajdowało się 30 pomieszczeń, w tym trzy salony, sala balowa, sala bilardowa oraz biblioteka. Swoją rezydencję miał tam nawet biskup sandomierski Marian Ryx. Wówczas znajdowała się tam kaplica. W skład zespołu pałacowo-parkowego wchodził także lamus, wzniesiony znacznie wcześniej, bo w XVI wieku, który zwany był zborem braci polskich. Od zachodu do pałacu przylegała oficyna z kolumnowym portykiem, zbudowana w XVIII wieku.

Do posiadłości wiodły dwie bramy: jedna w pobliżu samego pałacu, z dwoma lwami, druga, zwana "diabelską", od strony parku. Posiadłość gościła w swych murach między innymi Stefana Żeromskiego, który we Włostowie pracował nad „Popiołami”, a także Achillesa Ratti, czyli papieża Pius XI. Po II wojnie światowej pałac popadł w ruinę. Jego pomieszczenia zajęło Państwowe Gospodarstwo Rolne.

Obecnie pozostały z niego fragmenty ścian zewnętrznych i ruiny lamusa. W okresie PRL ucierpiał także przypałacowy park, w którym wycięto część starych drzew.